 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
|
BEN VE KARADENİZ
Sen de bulanıksın benim gibi
Karadeniz;
Yüreğimde burukluğun verdiği iz
Senin de dalgalarında bulanık sis.
Kime kızdın yine, coşkunluğun kime?
Üzdüler mi benim gibi seni de?
Ama yine de,
Böyle de güzelsin her halinle.
Bazen rengin, yeşil göze dönüverir,
Kış olsa da bağrında , bahar gelir,
Şu garip gönlüm güzelliğinle sevinir.
Bende bazen
Baharı yaşarım kalbimde olsa da hazan,
Sonra durulurum birden,
Anlarım, bahar gelmez tek gülünen.
Dalgalarının köpüğünü
Hayallerime benzetirim, bembeyaz
Kaybolur köpüğün;Ben üzüntümü
Bu şiirde senin güzelliğini anlatamaz.
Bilmem kaderimiz birbirine mi benziyor?
Yoksa bana mı öyle geliyor?
Kalbim mutluyken, senin dalgaların neşeli,
Ben üzgünken, senin dalgaların kasvetli.
Sana benziyor, içimin ruh hali.
Yoksa semayı mı kıskanıyorsun?
O güneşlenince sen neşeleniyorsun,
Yoksa sahilde bir sevdiğin mi var?
Dalgaların durmadan bir şeyler arar.
Belki de sularının altında gizlediğin,
Kimsenin görmesini istemediğin güzel yar.
Kimbilir belki de yerine sığamıyorsun,
Ve belki de, seni huzursuz ediyor,
Hayatına son verdiğin insanlar!
Sana son sözüm ne biliyor musun?
Sen gerçekten bana benziyorsun
Gerze 1992
