 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
|
KOMŞULARIMIZ
Teyp Ayşe’dir adı Gülseren ablanın,
Kızı dilektir bu adı koyanın,
Köpüyüp en ucundan başlar yorganın,
En büyük gelinidir kaynanasının.
Hem türkü söyler hem ağlar,
Dinleyenler güzel sesine doyar,
İki oğluyla bir kızı var,
Kırmızı yanaklı gülseren abla.
Herkes onda halleder müşkülünü,
Fatma abladır mahallenin gülü.
Ayırt etmez zengin ile düşkünü,
Fatma abladır mahallenin gülü.
Kısa boyludur biraz şişman esmerce,
Sesini herkes tanır biraz gülünce,
Bir ana gibi davranır herkese,
Ne mutlu tanıyıp kıymet verene.
Diğer komşumuz Müzeyyen abla,
Samancı derler lakaplarına,
Çok çekingen ve sessizdir ama
Ne kadar komiktir hiç sorma.
Nurhan ablam yapar iğne oyası,
O, benim için ablaların ablası,
Yenge der annesine, emmi dediği babası!
Emine abla en iyi arkadaşı…
Güldal abla bir diğeri,
Çok güzel yapar benzetmeleri,
Manda gibi der adamın gözleri
Kızı hatıç mahallemin güzeli..
Yolun karşısında oturur Hatice abla,
Durmadan beni ister oğluna,
Bunların hepsi şaka ama
Beni pek fazla sevmez galiba.
Hatice ablanın gelini var Figen,
Yedi mahalle bir köy gezen,
Pek azdır onu seven
Sebebini bilmiyorum neden?
Çorap örer Necmiye abla,
Bir diğer gelini Nurgül abla,
Yana döner der benim adıma,
Onun yeri bellidir odasında.
Dilek Necmiye ablanın torunu
Ondan almış güzel elişi huyunu,
Biraz geçerim onun boyunu,
Pek sevmez seyretmeyi televizyonu.
Ya ANAM, onun adı GÜLAY,
Güneşten bir parça, gökteki ay!!!!
Gönlü öyle geniş ki sanki saray
İyilikleri bitmez ki istersen say!!!!
